Μια παράσταση γεμάτη δράμα.

Ως γονείς ξέρουμε ότι το κάθε παιδί έχει το δικό του ξεχωριστό  χαρακτήρα και τις δικές του προτιμήσεις. Έρχεται η μέρα που το παιδάκι μας θα πάει σχολείο και εκεί ο χαρακτήρας του θα «ξεδιπλωθεί». Μια ξεχωριστή στιγμή κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι η σχολική γιορτή. Για  κάποια παιδιά η γιορτή είναι κάτι σαν παιχνίδι ενώ για κάποια άλλα είναι εφιάλτης! Εμείς σαν γονείς τι κάνουμε γι’ αυτό;

Οι σχολικές γιορτές ήταν ανέκαθεν το «άγχος» κάποιων γονιών. Να μάθει το ποίημα του, να το πει δυνατά και με έπαρση, να κάνει σωστή υπόκλιση κτλ. Πιέζουμε τα παιδιά μας από πολύ μικρά να μάθουν έστω μια πρόταση, να στηθούν μπροστά σε δεκάδες ανθρώπους και να δώσουν παράσταση λες και πρόκειται να πάρουν όσκαρ.

Όχι, δε μιλάω για εκείνα τα παιδιά που το «λέει» η ψυχή τους και περιμένουν πώς και πώς να βρεθούν επάνω στη σκηνή και να πουν το ποίημα  τους με μεγάλη χαρά. Αυτά τα παιδιά είναι άλλη κατηγορία και φυσικά δεν τα πιέζει κανείς να κάνουν κάτι που δεν θέλουν.

Μιλάω για τα παιδιά που τα τρομάζει κάτι τέτοιο, που νιώθουν άβολα μπροστά  σε τόσο κόσμο και που σε καμία περίπτωση δεν το χαίρονται. Έχω ζήσει στιγμές απείρου κάλους όπου 2χρονα και 3χρονα, κλαίγανε με αναφιλητά μέσα σε φανταχτερές στολές με γκλίτερ και φτερά, με σάλια και μυξούλες να  τρέχουν και πιπίλες να πέφτουν κάτω, φωνάζοντας τη μαμά τους να τα «σώσει». Οι δασκάλες μάταια να προσπαθούν να τα καθησυχάσουν, εκείνα να ψάχνουν μέσα στο πλήθος τη μάνα τους και τον πατέρα τους και όλο αυτό μόνο όμορφο, γλυκό και αστείο δεν ήταν!!!

Και ρωτώ: Γιατί γλυκιά μου μάνα, δεν πας να πάρεις το παιδί σου αγκαλιά, να το κατεβάσεις από τη σκηνή  να νιώσει ασφάλεια, και επιτέλους να σταματήσουν τα δάκρυα να τρέχουν; Δε νομίζω ότι είναι απολαυστικό να βλέπεις ένα μικρό παιδάκι να κλαίει ζητώντας τη μαμά του, ούτε είναι αστείο και γλυκούλι, ένα παιδί ντυμένο χιονονιφάδα, να τσιρίζει, και ο φωτογράφος να το τραβάει φωτογραφία!

Ειλικρινά, εκείνη τη μέρα απόρησα με το πόσο βλάκες μπορούμε να γίνουμε εμείς οι γονείς, και μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία μας. Άραγε έχουμε ποτέ σκεφτεί, πώς θα νιώθαμε εμείς; Όλοι οι παιδοψυχολόγοι λένε, πως  για να καταλάβεις το παιδί σου, πρέπει να γίνεις κι εσύ παιδί. Πρέπει να κατέβεις στο ύψος του, και να δεις τον κόσμο από εκεί. Τότε θα καταλάβεις γιατί έκλαιγε και σε ζητούσε απεγνωσμένα.

 

love xoxo