Όταν το παιδί σου είναι ακριβώς σαν κι εσένα, 30 χρόνια πριν.

Γράφει η μαμά Μαρία.

Το πρώτο μου παιδί είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου 30 χρόνια πριν. Όχι δε μιλάω για την εξωτερική εμφάνιση, αλλά για τον ψυχικό του κόσμο. Είναι σχεδόν 10 χρονών και αποφάσισε ότι είναι πολύ μεγαλύτερος από τα παιδιά της ηλικίας του, και έτσι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί πιάνει παρέα με παιδιά μεγαλύτερα του. Αυτό ήταν το πρώτο κουδουνάκι που χτύπησε μέσα μου,  γιατί το ίδιο ένιωσα κι εγώ στην ηλικία του.

Τρώει τα νύχια του όταν είναι νευρικός, κρύβει τα συναισθήματα του όταν στενοχωριέται, δεν κλαίει εύκολα και έχει φοβερή συναίσθηση για τους ανθρώπους γύρω του. Ακριβώς όπως κι εγώ! Έτσι, όταν κάποιος άγνωστος του μιλάει π.χ. την ώρα που περιμένουμε τη σειρά μας στον οδοντίατρο, και τον κάνει να νιώσει άβολα, αμέσως το ίδιο θα νιώσω κι εγώ.  Γελάει στις πιο ακατάλληλες στιγμές, πράγμα που με κάνει να θέλω να τον συνετίσω, αλλά δεν μπορώ, γιατί το ίδιο έκανα κι εγώ. Τέλος, τον παρακολουθώ να αγωνίζεται να καταφέρει πράγματα και να φέρει εις πέρας δύσκολες καταστάσεις, με τον ίδιο τρόπο που προσπαθούσα να τα καταφέρω κι εγώ… Για όλα τα παραπάνω και για άλλα τόσα, το μόνο που έχω να πω είναι ότι από τη μία καμαρώνω και από την άλλη τρομάζω! Του λέω ότι καταλαβαίνω πλήρως πως νιώθει και δεν νομίζω ότι ξέρει πραγματικά πόσο πολύ το εννοώ αυτό.

Το μεγάλωμα ενός παιδιού που μοιάζει πολύ με σας μπορεί να είναι εύκολο από τη μία πλευρά γιατί μπορείτε να προβλέψετε και να συσχετίσετε τη συμπεριφορά τους, αλλά μπορεί επίσης να είναι απογοητευτικό γιατί χειρίζονται καταστάσεις και ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που εσείς το κάνετε και σας αναγκάζει να δείτε μερικά από τα πράγματα που δεν σας αρέσουν για τον εαυτό σας σε κάποιον που αγαπάτε βαθιά, πράγματα που θέλετε να αλλάξετε για αυτούς και για σας, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορείτε.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγαπάμε  το παιδί μας και όσο γίνεται να το βοηθάμε στις δύσκολες στιγμές. Άλλωστε τα έχουμε περάσει και ξέρουμε καλά πώς αισθάνεται!!!

love xoxo