Υπάρχουν στιγμές που δεν απολαμβάνω την μητρότητα. Είναι τόσο κακό;

Γράφει η μαμά Κάτια..

Ήμουν τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ παρέα με τα 2 μου παιδιά (3 χρόνων και 5). Στον διάδρομο με τα χαρτιά τουαλέτας μια κυρία γύρω στα 60 κοίταζε τα παιδιά μου την ώρα που το ένα προσπαθούσε να σπρώξει το άλλο για να προλάβει εκείνο πρώτο να βάλει το χαρτί στο καρότσι. Εγώ, για μια ακόμη φορά προσπαθούσα να βάλω την τάξη: «Μην σπρώχνεις τον αδερφό σου«, «Την επόμενη φορά είναι η σειρά σου να βάλεις εσύ τα πράγματα στο καρότσι» κ.ο.κ. ενώ εκείνη ακριβώς την στιγμή άκουσα από την κυρία που μας κοιτούσε, αυτό που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να ακούσω: «Να χαρείς αυτές τις στιγμές γιατί τα χρόνια περνάνε και δεν θα καταλάβεις πότε θα μεγαλώσουν!»

Έγνεψα ευγενικά και προχώρησα σπρώχνοντας το καρότσι. Μπορώ να υποθέσω πως τα λόγια της κυρίας ήταν μια ευγενική προσπάθεια να μου υπενθυμίσει ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, όμως εγώ το μόνο που πραγματικά ένιωσα ακούγοντας τα λόγια της είναι ενοχή.

Συχνά αναρωτιέμαι: Άραγε οι μαμάδες απολαμβάνουν όλες τις στιγμές της μητρότητας; Μήπως εγώ είμαι η ελαττωματική της υπόθεσης; Εννοείται πως αγαπώ τα παιδιά μου όσο τίποτε στον κόσμο. Εννοείται πως θα έδινα την ζωή μου για εκείνα, αλλά είναι τέτοια η καθημερινή κούραση που δεν με αφήνει να χαρώ τις μικρές στιγμές μαζί τους. Κι αυτό φίλοι μου ονομάζεται ενοχή.

Αν και εσύ βρίσκεσαι στην ίδια ψυχολογική κατάσταση, μην διστάσεις να μου γράψεις τί νιώθεις. Είμαι σίγουρη ότι θα βρούμε πολλά κοινά!